17:1 Andi minn er bugaður, dagar mínir þrotnir, gröfin bíður mín.

17:2 Vissulega eru þeir enn að gjöra gys að mér! Auga mitt verður að horfa upp á móðganir þeirra!

17:3 Set veð, gakk í ábyrgð fyrir mig hjá þér, Guð, hver mun annars taka í hönd mér?

17:4 Því að hjörtum þeirra hefir þú varnað vits, fyrir því munt þú ekki láta þá sigri hrósa.

17:5 Hver sem með svikum framselur vini sína að herfangi, _ augu barna hans munu daprast.

17:6 Hann hefir gjört mig að orðskviði meðal manna, og ég verð að láta hrækja í andlit mitt.

17:7 Fyrir því dapraðist auga mitt af harmi, og limir mínir eru allir orðnir sem skuggi.

17:8 Réttvísir menn skelfast yfir því, og hinn saklausi fárast yfir hinum óguðlega.

17:9 En hinn réttláti heldur fast við sína leið, og sá sem hefir hreinar hendur, verður enn styrkari.

17:10 En komið þér allir hingað aftur, og ég mun ekki finna neinn vitran mann meðal yðar.

17:11 Dagar mínir eru liðnir, fyrirætlanir mínar sundurtættar, _ hin dýrasta eign hjarta míns.

17:12 Nóttina gjöra þeir að degi, ljósið á að vera nær mér en myrkrið.

17:13 Þegar ég vonast eftir að dánarheimar verði híbýli mitt, bý mér hvílu í myrkrinu,

17:14 þegar ég kalla gröfina ,,föður minn``, ormana ,,móður mína og systur`` _

17:15 hvar er þá von mín, já, von mín _ hver eygir hana?