102:1 Bæn hrjáðs manns, þá er hann örmagnast og úthellir kveini sínu fyrir Drottni.
102:2 Drottinn, heyr þú bæn mína og hróp mitt berist til þín.
102:3 Byrg eigi auglit þitt fyrir mér, þegar ég er í nauðum staddur, hneig að mér eyra þitt, þegar ég kalla, flýt þér að bænheyra mig.
102:4 Því að dagar mínir hverfa sem reykur, bein mín brenna sem eldur.
102:5 Hjarta mitt er mornað og þornað sem gras, því að ég gleymi að neyta brauðs míns.
102:6 Sakir kveinstafa minna er ég sem skinin bein.
102:7 Ég líkist pelíkan í eyðimörkinni, er sem ugla í rústum.
102:8 Ég ligg andvaka og styn eins og einmana fugl á þaki.
102:9 Daginn langan smána óvinir mínir mig, fjandmenn mínir formæla með nafni mínu.
102:10 Ég et ösku sem brauð og blanda drykk minn tárum
102:11 sakir reiði þinnar og bræði, af því að þú hefir tekið mig upp og varpað mér burt.
102:12 Dagar mínir eru sem hallur skuggi, og ég visna sem gras.
102:13 En þú, Drottinn, ríkir að eilífu, og nafn þitt varir frá kyni til kyns.
102:14 Þú munt rísa upp til þess að miskunna Síon, því að tími er kominn til þess að líkna henni, já, stundin er komin.
102:15 Þjónar þínir elska steina hennar og harma yfir öskuhrúgum hennar.
102:16 Þá munu þjóðirnar óttast nafn Drottins og allir konungar jarðarinnar dýrð þína,
102:17 því að Drottinn byggir upp Síon og birtist í dýrð sinni.
102:18 Hann snýr sér að bæn hinna nöktu og fyrirlítur eigi bæn þeirra.
102:19 Þetta skal skráð fyrir komandi kynslóð, og þjóð, sem enn er ósköpuð, skal lofa Drottin.
102:20 Því að Drottinn lítur niður af sínum helgu hæðum, horfir frá himni til jarðar
102:21 til þess að heyra andvarpanir bandingjanna og leysa börn dauðans,
102:22 að þau mættu kunngjöra nafn Drottins í Síon og lofstír hans í Jerúsalem,
102:23 þegar þjóðirnar safnast saman og konungsríkin til þess að þjóna Drottni.
102:24 Hann hefir bugað kraft minn á ferð minni, stytt daga mína.
102:25 Ég segi: Guð minn, tak mig eigi burt á miðri ævinni. Ár þín vara frá kyni til kyns.
102:26 Í öndverðu grundvallaðir þú jörðina, og himnarnir eru verk handa þinna.
102:27 Þeir líða undir lok, en þú varir. Þeir fyrnast sem fat, þú skiptir þeim sem klæðum, og þeir hverfa.
102:28 En þú ert hinn sami, og þín ár fá engan enda.
