104:1 Lofa þú Drottin, sála mín! Drottinn, Guð minn, þú ert harla mikill. Þú ert klæddur hátign og vegsemd.

104:2 Þú hylur þig ljósi eins og skikkju, þenur himininn út eins og tjalddúk.

104:3 Þú hvelfir hásal þinn í vötnunum, gjörir ský að vagni þínum, og ferð um á vængjum vindarins.

104:4 Þú gjörir vindana að sendiboðum þínum, bálandi eld að þjónum þínum.

104:5 Þú grundvallar jörðina á undirstöðum hennar, svo að hún haggast eigi um aldur og ævi.

104:6 Hafflóðið huldi hana sem klæði, vötnin náðu upp yfir fjöllin,

104:7 en fyrir þinni ógnun flýðu þau, fyrir þrumurödd þinni hörfuðu þau undan með skelfingu.

104:8 Þau gengu yfir fjöllin, steyptust niður í dalina, þangað sem þú hafðir búið þeim stað.

104:9 Þú settir takmörk, sem þau mega ekki fara yfir, þau skulu ekki hylja jörðina framar.

104:10 Þú sendir lindir í dalina, þær renna milli fjallanna,

104:11 þær svala öllum dýrum merkurinnar, villiasnarnir slökkva þorsta sinn.

104:12 Yfir þeim byggja fuglar himins, láta kvak sitt heyrast milli greinanna.

104:13 Þú vökvar fjöllin frá hásal þínum, jörðin mettast af ávexti verka þinna.

104:14 Þú lætur gras spretta handa fénaðinum og jurtir, sem maðurinn ræktar, til þess að framleiða brauð af jörðinni

104:15 og vín, sem gleður hjarta mannsins, olíu, sem gjörir andlitið gljáandi, og brauð, sem hressir hjarta mannsins.

104:16 Tré Drottins mettast, sedrustrén á Líbanon, er hann hefir gróðursett

104:17 þar sem fuglarnir byggja hreiður, storkarnir, er hafa kýprestrén að húsi.

104:18 Hin háu fjöll eru handa steingeitunum, klettarnir eru hæli fyrir stökkhérana.

104:19 Þú gjörðir tunglið til þess að ákvarða tíðirnar, sólin veit, hvar hún á að ganga til viðar.

104:20 Þegar þú gjörir myrkur, verður nótt, og þá fara öll skógardýrin á kreik.

104:21 Ljónin öskra eftir bráð og heimta æti sitt af Guði.

104:22 Þegar sól rennur upp, draga þau sig í hlé og leggjast fyrir í fylgsnum sínum,

104:23 en þá fer maðurinn út til starfa sinna, til vinnu sinnar fram á kveld.

104:24 Hversu mörg eru verk þín, Drottinn, þú gjörðir þau öll með speki, jörðin er full af því, er þú hefir skapað.

104:25 Þar er hafið, mikið og vítt á alla vegu, þar er óteljandi grúi, smá dýr og stór.

104:26 Þar fara skipin um og Levjatan, er þú hefir skapað til þess að leika sér þar.

104:27 Öll vona þau á þig, að þú gefir þeim fæðu þeirra á réttum tíma.

104:28 Þú gefur þeim, og þau tína, þú lýkur upp hendi þinni, og þau mettast gæðum.

104:29 Þú byrgir auglit þitt, þá skelfast þau, þú tekur aftur anda þeirra, þá andast þau og hverfa aftur til moldarinnar.

104:30 Þú sendir út anda þinn, þá verða þau til, og þú endurnýjar ásjónu jarðar.

104:31 Dýrð Drottins vari að eilífu, Drottinn gleðjist yfir verkum sínum,

104:32 hann sem lítur til jarðar, svo að hún nötrar, sem snertir við fjöllunum, svo að úr þeim rýkur.

104:33 Ég vil ljóða um Drottin meðan lifi, lofsyngja Guði mínum meðan ég er til.

104:34 Ó að mál mitt mætti falla honum í geð! Ég gleðst yfir Drottni.