14:1 Maðurinn, af konu fæddur, lifir stutta stund og mettast órósemi. 14:2 Hann rennur upp og fölnar eins og blóm, flýr burt eins og skuggi og hefir ekkert viðnám. 14:3 Og yfir slíkum heldur þú opnum augum þínum og dregur mig fyrir dóm hjá þér! 14:4 Hvernig ætti hreinn að koma af óhreinum? Ekki einn! 14:5 Ef dagar hans eru ákvarðaðir, tala mánaða hans tiltekin hjá þér, hafir þú ákveðið takmark hans, er hann fær eigi yfir komist, 14:6 þá lít þú af honum, til þess að hann fái hvíld, svo að hann megi fagna yfir degi sínum eins og daglaunamaður. 14:7 Því að tréð hefir von, sé það höggvið, þá skýtur það nýjum frjóöngum, og teinungurinn kemur áreiðanlega upp. 14:8 Jafnvel þótt rót þess eldist í jörðinni, og stofn þess deyi í moldinni, 14:9 þá brumar það við ilminn af vatninu, og á það koma greinar eins og unga hríslu. 14:10 En deyi maðurinn, þá liggur hann flatur, og gefi manneskjan upp andann _ hvar er hún þá? 14:11 Eins og vatnið hverfur úr stöðuvatninu og fljótið grynnist og þornar upp, 14:12 þannig leggst maðurinn til hvíldar og rís eigi aftur á fætur. Hann rumskar ekki, meðan himnarnir standa og vaknar ekki af svefninum. 14:13 Ó að þú vildir geyma mig í dánarheimum, fela mig, uns reiði þinni linnir, setja mér tímatakmark og síðan minnast mín! 14:14 Þegar maðurinn deyr, lifnar hann þá aftur? þá skyldi ég þreyja alla daga herþjónustu minnar, þar til er lausnartíð mín kæmi. 14:15 Þú mundir kalla, og ég _ ég mundi svara þér, þú mundir þrá verk handa þinna. 14:16 Því að þá mundir þú telja spor mín, eigi vaka yfir synd minni. 14:17 Afbrot mín lægju innsigluð í böggli, og á misgjörð mína drægir þú hvítan lit. 14:18 En eins og fjallið molnar sundur, er það hrynur, og kletturinn færist úr stað sínum, 14:19 eins og vatnið holar steinana og vatnsflóðin skola burt jarðarleirnum, svo hefir þú gjört von mannsins að engu. 14:20 Þú ber hann ofurliði að eilífu, og hann fer burt, þú afmyndar ásjónu hans og rekur hann á brott. 14:21 Komist börn hans til virðingar, þá veit hann það ekki, séu þau lítilsvirt, verður hann þess ekki var. 14:22 Aðeins kennir líkami hans eigin sársauka, og sál hans hryggist yfir sjálfum honum.
14:2 Hann rennur upp og fölnar eins og blóm, flýr burt eins og skuggi og hefir ekkert viðnám. 14:3 Og yfir slíkum heldur þú opnum augum þínum og dregur mig fyrir dóm hjá þér! 14:4 Hvernig ætti hreinn að koma af óhreinum? Ekki einn! 14:5 Ef dagar hans eru ákvarðaðir, tala mánaða hans tiltekin hjá þér, hafir þú ákveðið takmark hans, er hann fær eigi yfir komist, 14:6 þá lít þú af honum, til þess að hann fái hvíld, svo að hann megi fagna yfir degi sínum eins og daglaunamaður. 14:7 Því að tréð hefir von, sé það höggvið, þá skýtur það nýjum frjóöngum, og teinungurinn kemur áreiðanlega upp. 14:8 Jafnvel þótt rót þess eldist í jörðinni, og stofn þess deyi í moldinni, 14:9 þá brumar það við ilminn af vatninu, og á það koma greinar eins og unga hríslu. 14:10 En deyi maðurinn, þá liggur hann flatur, og gefi manneskjan upp andann _ hvar er hún þá? 14:11 Eins og vatnið hverfur úr stöðuvatninu og fljótið grynnist og þornar upp, 14:12 þannig leggst maðurinn til hvíldar og rís eigi aftur á fætur. Hann rumskar ekki, meðan himnarnir standa og vaknar ekki af svefninum. 14:13 Ó að þú vildir geyma mig í dánarheimum, fela mig, uns reiði þinni linnir, setja mér tímatakmark og síðan minnast mín! 14:14 Þegar maðurinn deyr, lifnar hann þá aftur? þá skyldi ég þreyja alla daga herþjónustu minnar, þar til er lausnartíð mín kæmi. 14:15 Þú mundir kalla, og ég _ ég mundi svara þér, þú mundir þrá verk handa þinna. 14:16 Því að þá mundir þú telja spor mín, eigi vaka yfir synd minni. 14:17 Afbrot mín lægju innsigluð í böggli, og á misgjörð mína drægir þú hvítan lit. 14:18 En eins og fjallið molnar sundur, er það hrynur, og kletturinn færist úr stað sínum, 14:19 eins og vatnið holar steinana og vatnsflóðin skola burt jarðarleirnum, svo hefir þú gjört von mannsins að engu. 14:20 Þú ber hann ofurliði að eilífu, og hann fer burt, þú afmyndar ásjónu hans og rekur hann á brott. 14:21 Komist börn hans til virðingar, þá veit hann það ekki, séu þau lítilsvirt, verður hann þess ekki var. 14:22 Aðeins kennir líkami hans eigin sársauka, og sál hans hryggist yfir sjálfum honum.
14:3 Og yfir slíkum heldur þú opnum augum þínum og dregur mig fyrir dóm hjá þér! 14:4 Hvernig ætti hreinn að koma af óhreinum? Ekki einn! 14:5 Ef dagar hans eru ákvarðaðir, tala mánaða hans tiltekin hjá þér, hafir þú ákveðið takmark hans, er hann fær eigi yfir komist, 14:6 þá lít þú af honum, til þess að hann fái hvíld, svo að hann megi fagna yfir degi sínum eins og daglaunamaður. 14:7 Því að tréð hefir von, sé það höggvið, þá skýtur það nýjum frjóöngum, og teinungurinn kemur áreiðanlega upp. 14:8 Jafnvel þótt rót þess eldist í jörðinni, og stofn þess deyi í moldinni, 14:9 þá brumar það við ilminn af vatninu, og á það koma greinar eins og unga hríslu. 14:10 En deyi maðurinn, þá liggur hann flatur, og gefi manneskjan upp andann _ hvar er hún þá? 14:11 Eins og vatnið hverfur úr stöðuvatninu og fljótið grynnist og þornar upp, 14:12 þannig leggst maðurinn til hvíldar og rís eigi aftur á fætur. Hann rumskar ekki, meðan himnarnir standa og vaknar ekki af svefninum. 14:13 Ó að þú vildir geyma mig í dánarheimum, fela mig, uns reiði þinni linnir, setja mér tímatakmark og síðan minnast mín! 14:14 Þegar maðurinn deyr, lifnar hann þá aftur? þá skyldi ég þreyja alla daga herþjónustu minnar, þar til er lausnartíð mín kæmi. 14:15 Þú mundir kalla, og ég _ ég mundi svara þér, þú mundir þrá verk handa þinna. 14:16 Því að þá mundir þú telja spor mín, eigi vaka yfir synd minni. 14:17 Afbrot mín lægju innsigluð í böggli, og á misgjörð mína drægir þú hvítan lit. 14:18 En eins og fjallið molnar sundur, er það hrynur, og kletturinn færist úr stað sínum, 14:19 eins og vatnið holar steinana og vatnsflóðin skola burt jarðarleirnum, svo hefir þú gjört von mannsins að engu. 14:20 Þú ber hann ofurliði að eilífu, og hann fer burt, þú afmyndar ásjónu hans og rekur hann á brott. 14:21 Komist börn hans til virðingar, þá veit hann það ekki, séu þau lítilsvirt, verður hann þess ekki var. 14:22 Aðeins kennir líkami hans eigin sársauka, og sál hans hryggist yfir sjálfum honum.
14:4 Hvernig ætti hreinn að koma af óhreinum? Ekki einn! 14:5 Ef dagar hans eru ákvarðaðir, tala mánaða hans tiltekin hjá þér, hafir þú ákveðið takmark hans, er hann fær eigi yfir komist, 14:6 þá lít þú af honum, til þess að hann fái hvíld, svo að hann megi fagna yfir degi sínum eins og daglaunamaður. 14:7 Því að tréð hefir von, sé það höggvið, þá skýtur það nýjum frjóöngum, og teinungurinn kemur áreiðanlega upp. 14:8 Jafnvel þótt rót þess eldist í jörðinni, og stofn þess deyi í moldinni, 14:9 þá brumar það við ilminn af vatninu, og á það koma greinar eins og unga hríslu. 14:10 En deyi maðurinn, þá liggur hann flatur, og gefi manneskjan upp andann _ hvar er hún þá? 14:11 Eins og vatnið hverfur úr stöðuvatninu og fljótið grynnist og þornar upp, 14:12 þannig leggst maðurinn til hvíldar og rís eigi aftur á fætur. Hann rumskar ekki, meðan himnarnir standa og vaknar ekki af svefninum. 14:13 Ó að þú vildir geyma mig í dánarheimum, fela mig, uns reiði þinni linnir, setja mér tímatakmark og síðan minnast mín! 14:14 Þegar maðurinn deyr, lifnar hann þá aftur? þá skyldi ég þreyja alla daga herþjónustu minnar, þar til er lausnartíð mín kæmi. 14:15 Þú mundir kalla, og ég _ ég mundi svara þér, þú mundir þrá verk handa þinna. 14:16 Því að þá mundir þú telja spor mín, eigi vaka yfir synd minni. 14:17 Afbrot mín lægju innsigluð í böggli, og á misgjörð mína drægir þú hvítan lit. 14:18 En eins og fjallið molnar sundur, er það hrynur, og kletturinn færist úr stað sínum, 14:19 eins og vatnið holar steinana og vatnsflóðin skola burt jarðarleirnum, svo hefir þú gjört von mannsins að engu. 14:20 Þú ber hann ofurliði að eilífu, og hann fer burt, þú afmyndar ásjónu hans og rekur hann á brott. 14:21 Komist börn hans til virðingar, þá veit hann það ekki, séu þau lítilsvirt, verður hann þess ekki var. 14:22 Aðeins kennir líkami hans eigin sársauka, og sál hans hryggist yfir sjálfum honum.
14:5 Ef dagar hans eru ákvarðaðir, tala mánaða hans tiltekin hjá þér, hafir þú ákveðið takmark hans, er hann fær eigi yfir komist, 14:6 þá lít þú af honum, til þess að hann fái hvíld, svo að hann megi fagna yfir degi sínum eins og daglaunamaður. 14:7 Því að tréð hefir von, sé það höggvið, þá skýtur það nýjum frjóöngum, og teinungurinn kemur áreiðanlega upp. 14:8 Jafnvel þótt rót þess eldist í jörðinni, og stofn þess deyi í moldinni, 14:9 þá brumar það við ilminn af vatninu, og á það koma greinar eins og unga hríslu. 14:10 En deyi maðurinn, þá liggur hann flatur, og gefi manneskjan upp andann _ hvar er hún þá? 14:11 Eins og vatnið hverfur úr stöðuvatninu og fljótið grynnist og þornar upp, 14:12 þannig leggst maðurinn til hvíldar og rís eigi aftur á fætur. Hann rumskar ekki, meðan himnarnir standa og vaknar ekki af svefninum. 14:13 Ó að þú vildir geyma mig í dánarheimum, fela mig, uns reiði þinni linnir, setja mér tímatakmark og síðan minnast mín! 14:14 Þegar maðurinn deyr, lifnar hann þá aftur? þá skyldi ég þreyja alla daga herþjónustu minnar, þar til er lausnartíð mín kæmi. 14:15 Þú mundir kalla, og ég _ ég mundi svara þér, þú mundir þrá verk handa þinna. 14:16 Því að þá mundir þú telja spor mín, eigi vaka yfir synd minni. 14:17 Afbrot mín lægju innsigluð í böggli, og á misgjörð mína drægir þú hvítan lit. 14:18 En eins og fjallið molnar sundur, er það hrynur, og kletturinn færist úr stað sínum, 14:19 eins og vatnið holar steinana og vatnsflóðin skola burt jarðarleirnum, svo hefir þú gjört von mannsins að engu. 14:20 Þú ber hann ofurliði að eilífu, og hann fer burt, þú afmyndar ásjónu hans og rekur hann á brott. 14:21 Komist börn hans til virðingar, þá veit hann það ekki, séu þau lítilsvirt, verður hann þess ekki var. 14:22 Aðeins kennir líkami hans eigin sársauka, og sál hans hryggist yfir sjálfum honum.
14:6 þá lít þú af honum, til þess að hann fái hvíld, svo að hann megi fagna yfir degi sínum eins og daglaunamaður. 14:7 Því að tréð hefir von, sé það höggvið, þá skýtur það nýjum frjóöngum, og teinungurinn kemur áreiðanlega upp. 14:8 Jafnvel þótt rót þess eldist í jörðinni, og stofn þess deyi í moldinni, 14:9 þá brumar það við ilminn af vatninu, og á það koma greinar eins og unga hríslu. 14:10 En deyi maðurinn, þá liggur hann flatur, og gefi manneskjan upp andann _ hvar er hún þá? 14:11 Eins og vatnið hverfur úr stöðuvatninu og fljótið grynnist og þornar upp, 14:12 þannig leggst maðurinn til hvíldar og rís eigi aftur á fætur. Hann rumskar ekki, meðan himnarnir standa og vaknar ekki af svefninum. 14:13 Ó að þú vildir geyma mig í dánarheimum, fela mig, uns reiði þinni linnir, setja mér tímatakmark og síðan minnast mín! 14:14 Þegar maðurinn deyr, lifnar hann þá aftur? þá skyldi ég þreyja alla daga herþjónustu minnar, þar til er lausnartíð mín kæmi. 14:15 Þú mundir kalla, og ég _ ég mundi svara þér, þú mundir þrá verk handa þinna. 14:16 Því að þá mundir þú telja spor mín, eigi vaka yfir synd minni. 14:17 Afbrot mín lægju innsigluð í böggli, og á misgjörð mína drægir þú hvítan lit. 14:18 En eins og fjallið molnar sundur, er það hrynur, og kletturinn færist úr stað sínum, 14:19 eins og vatnið holar steinana og vatnsflóðin skola burt jarðarleirnum, svo hefir þú gjört von mannsins að engu. 14:20 Þú ber hann ofurliði að eilífu, og hann fer burt, þú afmyndar ásjónu hans og rekur hann á brott. 14:21 Komist börn hans til virðingar, þá veit hann það ekki, séu þau lítilsvirt, verður hann þess ekki var. 14:22 Aðeins kennir líkami hans eigin sársauka, og sál hans hryggist yfir sjálfum honum.
14:7 Því að tréð hefir von, sé það höggvið, þá skýtur það nýjum frjóöngum, og teinungurinn kemur áreiðanlega upp. 14:8 Jafnvel þótt rót þess eldist í jörðinni, og stofn þess deyi í moldinni, 14:9 þá brumar það við ilminn af vatninu, og á það koma greinar eins og unga hríslu. 14:10 En deyi maðurinn, þá liggur hann flatur, og gefi manneskjan upp andann _ hvar er hún þá? 14:11 Eins og vatnið hverfur úr stöðuvatninu og fljótið grynnist og þornar upp, 14:12 þannig leggst maðurinn til hvíldar og rís eigi aftur á fætur. Hann rumskar ekki, meðan himnarnir standa og vaknar ekki af svefninum. 14:13 Ó að þú vildir geyma mig í dánarheimum, fela mig, uns reiði þinni linnir, setja mér tímatakmark og síðan minnast mín! 14:14 Þegar maðurinn deyr, lifnar hann þá aftur? þá skyldi ég þreyja alla daga herþjónustu minnar, þar til er lausnartíð mín kæmi. 14:15 Þú mundir kalla, og ég _ ég mundi svara þér, þú mundir þrá verk handa þinna. 14:16 Því að þá mundir þú telja spor mín, eigi vaka yfir synd minni. 14:17 Afbrot mín lægju innsigluð í böggli, og á misgjörð mína drægir þú hvítan lit. 14:18 En eins og fjallið molnar sundur, er það hrynur, og kletturinn færist úr stað sínum, 14:19 eins og vatnið holar steinana og vatnsflóðin skola burt jarðarleirnum, svo hefir þú gjört von mannsins að engu. 14:20 Þú ber hann ofurliði að eilífu, og hann fer burt, þú afmyndar ásjónu hans og rekur hann á brott. 14:21 Komist börn hans til virðingar, þá veit hann það ekki, séu þau lítilsvirt, verður hann þess ekki var. 14:22 Aðeins kennir líkami hans eigin sársauka, og sál hans hryggist yfir sjálfum honum.
14:8 Jafnvel þótt rót þess eldist í jörðinni, og stofn þess deyi í moldinni, 14:9 þá brumar það við ilminn af vatninu, og á það koma greinar eins og unga hríslu. 14:10 En deyi maðurinn, þá liggur hann flatur, og gefi manneskjan upp andann _ hvar er hún þá? 14:11 Eins og vatnið hverfur úr stöðuvatninu og fljótið grynnist og þornar upp, 14:12 þannig leggst maðurinn til hvíldar og rís eigi aftur á fætur. Hann rumskar ekki, meðan himnarnir standa og vaknar ekki af svefninum. 14:13 Ó að þú vildir geyma mig í dánarheimum, fela mig, uns reiði þinni linnir, setja mér tímatakmark og síðan minnast mín! 14:14 Þegar maðurinn deyr, lifnar hann þá aftur? þá skyldi ég þreyja alla daga herþjónustu minnar, þar til er lausnartíð mín kæmi. 14:15 Þú mundir kalla, og ég _ ég mundi svara þér, þú mundir þrá verk handa þinna. 14:16 Því að þá mundir þú telja spor mín, eigi vaka yfir synd minni. 14:17 Afbrot mín lægju innsigluð í böggli, og á misgjörð mína drægir þú hvítan lit. 14:18 En eins og fjallið molnar sundur, er það hrynur, og kletturinn færist úr stað sínum, 14:19 eins og vatnið holar steinana og vatnsflóðin skola burt jarðarleirnum, svo hefir þú gjört von mannsins að engu. 14:20 Þú ber hann ofurliði að eilífu, og hann fer burt, þú afmyndar ásjónu hans og rekur hann á brott. 14:21 Komist börn hans til virðingar, þá veit hann það ekki, séu þau lítilsvirt, verður hann þess ekki var. 14:22 Aðeins kennir líkami hans eigin sársauka, og sál hans hryggist yfir sjálfum honum.
14:9 þá brumar það við ilminn af vatninu, og á það koma greinar eins og unga hríslu. 14:10 En deyi maðurinn, þá liggur hann flatur, og gefi manneskjan upp andann _ hvar er hún þá? 14:11 Eins og vatnið hverfur úr stöðuvatninu og fljótið grynnist og þornar upp, 14:12 þannig leggst maðurinn til hvíldar og rís eigi aftur á fætur. Hann rumskar ekki, meðan himnarnir standa og vaknar ekki af svefninum. 14:13 Ó að þú vildir geyma mig í dánarheimum, fela mig, uns reiði þinni linnir, setja mér tímatakmark og síðan minnast mín! 14:14 Þegar maðurinn deyr, lifnar hann þá aftur? þá skyldi ég þreyja alla daga herþjónustu minnar, þar til er lausnartíð mín kæmi. 14:15 Þú mundir kalla, og ég _ ég mundi svara þér, þú mundir þrá verk handa þinna. 14:16 Því að þá mundir þú telja spor mín, eigi vaka yfir synd minni. 14:17 Afbrot mín lægju innsigluð í böggli, og á misgjörð mína drægir þú hvítan lit. 14:18 En eins og fjallið molnar sundur, er það hrynur, og kletturinn færist úr stað sínum, 14:19 eins og vatnið holar steinana og vatnsflóðin skola burt jarðarleirnum, svo hefir þú gjört von mannsins að engu. 14:20 Þú ber hann ofurliði að eilífu, og hann fer burt, þú afmyndar ásjónu hans og rekur hann á brott. 14:21 Komist börn hans til virðingar, þá veit hann það ekki, séu þau lítilsvirt, verður hann þess ekki var. 14:22 Aðeins kennir líkami hans eigin sársauka, og sál hans hryggist yfir sjálfum honum.
14:10 En deyi maðurinn, þá liggur hann flatur, og gefi manneskjan upp andann _ hvar er hún þá? 14:11 Eins og vatnið hverfur úr stöðuvatninu og fljótið grynnist og þornar upp, 14:12 þannig leggst maðurinn til hvíldar og rís eigi aftur á fætur. Hann rumskar ekki, meðan himnarnir standa og vaknar ekki af svefninum. 14:13 Ó að þú vildir geyma mig í dánarheimum, fela mig, uns reiði þinni linnir, setja mér tímatakmark og síðan minnast mín! 14:14 Þegar maðurinn deyr, lifnar hann þá aftur? þá skyldi ég þreyja alla daga herþjónustu minnar, þar til er lausnartíð mín kæmi. 14:15 Þú mundir kalla, og ég _ ég mundi svara þér, þú mundir þrá verk handa þinna. 14:16 Því að þá mundir þú telja spor mín, eigi vaka yfir synd minni. 14:17 Afbrot mín lægju innsigluð í böggli, og á misgjörð mína drægir þú hvítan lit. 14:18 En eins og fjallið molnar sundur, er það hrynur, og kletturinn færist úr stað sínum, 14:19 eins og vatnið holar steinana og vatnsflóðin skola burt jarðarleirnum, svo hefir þú gjört von mannsins að engu. 14:20 Þú ber hann ofurliði að eilífu, og hann fer burt, þú afmyndar ásjónu hans og rekur hann á brott. 14:21 Komist börn hans til virðingar, þá veit hann það ekki, séu þau lítilsvirt, verður hann þess ekki var. 14:22 Aðeins kennir líkami hans eigin sársauka, og sál hans hryggist yfir sjálfum honum.
14:11 Eins og vatnið hverfur úr stöðuvatninu og fljótið grynnist og þornar upp, 14:12 þannig leggst maðurinn til hvíldar og rís eigi aftur á fætur. Hann rumskar ekki, meðan himnarnir standa og vaknar ekki af svefninum. 14:13 Ó að þú vildir geyma mig í dánarheimum, fela mig, uns reiði þinni linnir, setja mér tímatakmark og síðan minnast mín! 14:14 Þegar maðurinn deyr, lifnar hann þá aftur? þá skyldi ég þreyja alla daga herþjónustu minnar, þar til er lausnartíð mín kæmi. 14:15 Þú mundir kalla, og ég _ ég mundi svara þér, þú mundir þrá verk handa þinna. 14:16 Því að þá mundir þú telja spor mín, eigi vaka yfir synd minni. 14:17 Afbrot mín lægju innsigluð í böggli, og á misgjörð mína drægir þú hvítan lit. 14:18 En eins og fjallið molnar sundur, er það hrynur, og kletturinn færist úr stað sínum, 14:19 eins og vatnið holar steinana og vatnsflóðin skola burt jarðarleirnum, svo hefir þú gjört von mannsins að engu. 14:20 Þú ber hann ofurliði að eilífu, og hann fer burt, þú afmyndar ásjónu hans og rekur hann á brott. 14:21 Komist börn hans til virðingar, þá veit hann það ekki, séu þau lítilsvirt, verður hann þess ekki var. 14:22 Aðeins kennir líkami hans eigin sársauka, og sál hans hryggist yfir sjálfum honum.
14:12 þannig leggst maðurinn til hvíldar og rís eigi aftur á fætur. Hann rumskar ekki, meðan himnarnir standa og vaknar ekki af svefninum. 14:13 Ó að þú vildir geyma mig í dánarheimum, fela mig, uns reiði þinni linnir, setja mér tímatakmark og síðan minnast mín! 14:14 Þegar maðurinn deyr, lifnar hann þá aftur? þá skyldi ég þreyja alla daga herþjónustu minnar, þar til er lausnartíð mín kæmi. 14:15 Þú mundir kalla, og ég _ ég mundi svara þér, þú mundir þrá verk handa þinna. 14:16 Því að þá mundir þú telja spor mín, eigi vaka yfir synd minni. 14:17 Afbrot mín lægju innsigluð í böggli, og á misgjörð mína drægir þú hvítan lit. 14:18 En eins og fjallið molnar sundur, er það hrynur, og kletturinn færist úr stað sínum, 14:19 eins og vatnið holar steinana og vatnsflóðin skola burt jarðarleirnum, svo hefir þú gjört von mannsins að engu. 14:20 Þú ber hann ofurliði að eilífu, og hann fer burt, þú afmyndar ásjónu hans og rekur hann á brott. 14:21 Komist börn hans til virðingar, þá veit hann það ekki, séu þau lítilsvirt, verður hann þess ekki var. 14:22 Aðeins kennir líkami hans eigin sársauka, og sál hans hryggist yfir sjálfum honum.
14:13 Ó að þú vildir geyma mig í dánarheimum, fela mig, uns reiði þinni linnir, setja mér tímatakmark og síðan minnast mín! 14:14 Þegar maðurinn deyr, lifnar hann þá aftur? þá skyldi ég þreyja alla daga herþjónustu minnar, þar til er lausnartíð mín kæmi. 14:15 Þú mundir kalla, og ég _ ég mundi svara þér, þú mundir þrá verk handa þinna. 14:16 Því að þá mundir þú telja spor mín, eigi vaka yfir synd minni. 14:17 Afbrot mín lægju innsigluð í böggli, og á misgjörð mína drægir þú hvítan lit. 14:18 En eins og fjallið molnar sundur, er það hrynur, og kletturinn færist úr stað sínum, 14:19 eins og vatnið holar steinana og vatnsflóðin skola burt jarðarleirnum, svo hefir þú gjört von mannsins að engu. 14:20 Þú ber hann ofurliði að eilífu, og hann fer burt, þú afmyndar ásjónu hans og rekur hann á brott. 14:21 Komist börn hans til virðingar, þá veit hann það ekki, séu þau lítilsvirt, verður hann þess ekki var. 14:22 Aðeins kennir líkami hans eigin sársauka, og sál hans hryggist yfir sjálfum honum.
14:14 Þegar maðurinn deyr, lifnar hann þá aftur? þá skyldi ég þreyja alla daga herþjónustu minnar, þar til er lausnartíð mín kæmi. 14:15 Þú mundir kalla, og ég _ ég mundi svara þér, þú mundir þrá verk handa þinna. 14:16 Því að þá mundir þú telja spor mín, eigi vaka yfir synd minni. 14:17 Afbrot mín lægju innsigluð í böggli, og á misgjörð mína drægir þú hvítan lit. 14:18 En eins og fjallið molnar sundur, er það hrynur, og kletturinn færist úr stað sínum, 14:19 eins og vatnið holar steinana og vatnsflóðin skola burt jarðarleirnum, svo hefir þú gjört von mannsins að engu. 14:20 Þú ber hann ofurliði að eilífu, og hann fer burt, þú afmyndar ásjónu hans og rekur hann á brott. 14:21 Komist börn hans til virðingar, þá veit hann það ekki, séu þau lítilsvirt, verður hann þess ekki var. 14:22 Aðeins kennir líkami hans eigin sársauka, og sál hans hryggist yfir sjálfum honum.
14:15 Þú mundir kalla, og ég _ ég mundi svara þér, þú mundir þrá verk handa þinna. 14:16 Því að þá mundir þú telja spor mín, eigi vaka yfir synd minni. 14:17 Afbrot mín lægju innsigluð í böggli, og á misgjörð mína drægir þú hvítan lit. 14:18 En eins og fjallið molnar sundur, er það hrynur, og kletturinn færist úr stað sínum, 14:19 eins og vatnið holar steinana og vatnsflóðin skola burt jarðarleirnum, svo hefir þú gjört von mannsins að engu. 14:20 Þú ber hann ofurliði að eilífu, og hann fer burt, þú afmyndar ásjónu hans og rekur hann á brott. 14:21 Komist börn hans til virðingar, þá veit hann það ekki, séu þau lítilsvirt, verður hann þess ekki var. 14:22 Aðeins kennir líkami hans eigin sársauka, og sál hans hryggist yfir sjálfum honum.
14:16 Því að þá mundir þú telja spor mín, eigi vaka yfir synd minni. 14:17 Afbrot mín lægju innsigluð í böggli, og á misgjörð mína drægir þú hvítan lit. 14:18 En eins og fjallið molnar sundur, er það hrynur, og kletturinn færist úr stað sínum, 14:19 eins og vatnið holar steinana og vatnsflóðin skola burt jarðarleirnum, svo hefir þú gjört von mannsins að engu. 14:20 Þú ber hann ofurliði að eilífu, og hann fer burt, þú afmyndar ásjónu hans og rekur hann á brott. 14:21 Komist börn hans til virðingar, þá veit hann það ekki, séu þau lítilsvirt, verður hann þess ekki var. 14:22 Aðeins kennir líkami hans eigin sársauka, og sál hans hryggist yfir sjálfum honum.
14:17 Afbrot mín lægju innsigluð í böggli, og á misgjörð mína drægir þú hvítan lit. 14:18 En eins og fjallið molnar sundur, er það hrynur, og kletturinn færist úr stað sínum, 14:19 eins og vatnið holar steinana og vatnsflóðin skola burt jarðarleirnum, svo hefir þú gjört von mannsins að engu. 14:20 Þú ber hann ofurliði að eilífu, og hann fer burt, þú afmyndar ásjónu hans og rekur hann á brott. 14:21 Komist börn hans til virðingar, þá veit hann það ekki, séu þau lítilsvirt, verður hann þess ekki var. 14:22 Aðeins kennir líkami hans eigin sársauka, og sál hans hryggist yfir sjálfum honum.
14:18 En eins og fjallið molnar sundur, er það hrynur, og kletturinn færist úr stað sínum, 14:19 eins og vatnið holar steinana og vatnsflóðin skola burt jarðarleirnum, svo hefir þú gjört von mannsins að engu. 14:20 Þú ber hann ofurliði að eilífu, og hann fer burt, þú afmyndar ásjónu hans og rekur hann á brott. 14:21 Komist börn hans til virðingar, þá veit hann það ekki, séu þau lítilsvirt, verður hann þess ekki var. 14:22 Aðeins kennir líkami hans eigin sársauka, og sál hans hryggist yfir sjálfum honum.
14:19 eins og vatnið holar steinana og vatnsflóðin skola burt jarðarleirnum, svo hefir þú gjört von mannsins að engu. 14:20 Þú ber hann ofurliði að eilífu, og hann fer burt, þú afmyndar ásjónu hans og rekur hann á brott. 14:21 Komist börn hans til virðingar, þá veit hann það ekki, séu þau lítilsvirt, verður hann þess ekki var. 14:22 Aðeins kennir líkami hans eigin sársauka, og sál hans hryggist yfir sjálfum honum.
14:20 Þú ber hann ofurliði að eilífu, og hann fer burt, þú afmyndar ásjónu hans og rekur hann á brott. 14:21 Komist börn hans til virðingar, þá veit hann það ekki, séu þau lítilsvirt, verður hann þess ekki var. 14:22 Aðeins kennir líkami hans eigin sársauka, og sál hans hryggist yfir sjálfum honum.
14:21 Komist börn hans til virðingar, þá veit hann það ekki, séu þau lítilsvirt, verður hann þess ekki var. 14:22 Aðeins kennir líkami hans eigin sársauka, og sál hans hryggist yfir sjálfum honum.
14:22 Aðeins kennir líkami hans eigin sársauka, og sál hans hryggist yfir sjálfum honum.
GOTO NEXT CHAPTER - BIBLE INDEX & SEARCH