7:1 Er ekki líf mannsins á jörðinni herþjónusta og dagar hans sem dagar daglaunamanns?

7:2 Eins og þræll, sem þráir forsælu, og eins og daglaunamaður, sem bíður eftir kaupi sínu,

7:3 svo hafa mér hlotnast mæðumánuðir og kvalanætur orðið hlutskipti mitt.

7:4 Þegar ég leggst til hvíldar, hugsa ég: ,,Nær mun ég rísa á fætur?`` Og kveldið er langt, og ég fæ mig fullsaddan á að bylta mér uns aftur eldir.

7:5 Líkami minn er þakinn ormum og moldarskánum, húð mín skorpnar og rifnar upp aftur.

7:6 Dagar mínir eru hraðfleygari en vefjarskyttan, og þeir hverfa án vonar.

7:7 Minnstu þess, Guð, að líf mitt er andgustur! Aldrei framar mun auga mitt gæfu líta.

7:8 Það auga, sem nú sér mig, mun eigi líta mig framar, augu þín leita mín, en ég er horfinn.

7:9 Eins og skýið eyðist og hverfur, svo kemur og sá eigi aftur, er niður stígur til Heljar.

7:10 Hann hverfur aldrei aftur til húss síns, og heimili hans þekkir hann eigi framar.

7:11 Ég ætla þá ekki heldur að hafa taum á tungu minni, ég ætla að tala í hugarangist minni, ég ætla að kveina í sálarkvöl minni.

7:12 Er ég haf eða sjóskrímsl, svo að þú þurfir að setja vörð yfir mig?

7:13 Þegar ég hugsa með sjálfum mér: ,,Rúmið mitt skal hugga mig, hvílan mín létta mér hörmung mína``

7:14 þá hræðir þú mig með draumum og skelfir mig með sýnum,

7:15 svo að ég kýs heldur að kafna, heldur að deyja en að vera slík beinagrind.

7:16 Ég er leiður á þessu _ ekki lifi ég eilíflega _, slepptu mér, því að dagar mínir eru andartak.

7:17 Hvað er maðurinn, að þú metir hann svo mikils og að þú snúir huga þínum til hans?

7:18 að þú heimsækir hann á hverjum morgni og reynir hann á hverri stundu?

7:19 Hvenær ætlar þú loks að líta af mér, loks að sleppa mér, meðan ég renni niður munnvatninu?

7:20 Hafi ég syndgað _ hvað get ég gert þér, þú vörður manna? Hvers vegna hefir þú mig þér að skotspæni, svo að ég er sjálfum mér byrði?